اشک غمت ستارۀ هفت آسمان، بلال!
در آسمان غربت مولا بمان! بلال!
داغ نماز بر دل محراب مانده است
انگار سال‌هاست نگفتی اذان، بلال!
بغض سکوت در گلویم پنجه می‌زند
جز غم کسی نمانده مرا همزبان، بلال!...
برخیز و سوگ‌نامۀ این فصلِ درد را
با حنجری به وسعت غم‌ها بخوان، بلال!
ای زخمِ شانه‌های نجابت! صبور باش
در التهاب کینۀ نامردمان، بلال!
تا سنگ کینه حرمت آیینه بشکند
شد دست ظلم و فاجعه هم‌داستان، بلال!...
زود است مثل مرغ مهاجر شکسته بال
یکباره پر بگیرم از این آشیان، بلال!
زود است تا در آینۀ غربت علی
جز نقش درد و داغ نبینی عیان، بلال!
زود است تا مدینه نبیند ز فاطمه
جز یک مزار گمشدۀ بی‌نشان، بلال!...
میراث صبر و زخم و شهادت به روزگار
ماند برای آل علی جاودان، بلال!
#جعفر_رسول_زاده
شعر هیأت
ناب‌ترین اشعار آیینی
گهواره نیست کودکی ات را فلک؟ که هست
فرمان‌بر تو نیست سما تا سمک؟ که هست
وقتی به خواب می‌روی ای کوثر کثیر
لالایی خدیجه نباشد، ملک که هست
آن روزه سه روزه نیازی به نان نداشت
ای زخمی محبت عالم! نمک که هست
وقتی حضور گریه تو را آب می‌کند
اشک علی نشسته برای کمک که هست
نقش کبود شانه‌ات از ضربه‌های در
بر شانهٔ شبان سیه نیست حک؟ که هست
مُردیم از فراق تو، دل با چه خوش کنیم؟
قبری که نیست از تو به جا؟ یا فدک که هست...
#غلامرضا_شکوهی
اشکی بوَد مرا که به دنیا نمی‌دهم
این است گوهری که به دریا نمی‌دهم
گر لحظه‌ای وصال حبیبم شود نصیب
آن لحظه را به عمر گوارا نمی‌دهم
عمری بوَد که گوشه‌نشین محبتم
این گوشه را به وسعت دنیا نمی‌دهم
در سینه‌ام جمال علی نقش بسته است
این سینه را به سینۀ سَینا نمی‌دهم
تا زنده‌ام ز درگه او پا نمی‌کشم
دامان او ز دست تمنا نمی‌دهم
سرمایۀ محبت زهراست دین من
من دین خویش را به دو دنیا نمی‌دهم
گر مهر و ماه را به دو دستم نهد قضا
یک ذره از محبت زهرا نمی‌دهم
امروز بزم ماتم زهرا بهشت ماست
این نقد را به نسیۀ فردا نمی‌دهم
در سایۀ رضایم و همسایۀ رضا
این سایه را به سایۀ طوبی نمی‌دهم
#سیدرضا_مؤید
آینه با آینه شد رو‌به‌روی
خوش بود آیینه‌ها را گفت‌و‌گوی
گرچه پنهان بود راز سینه‌ها
هیچ پنهان نیست از آیینه‌ها
منعکس در آینه، تصویر شد
بی‌نهایت، دردها تکثیر شد
بسته لب، از شرح سوز و سازها
چشم‌ها گفتند بر هم رازها
رازها گفتند با هم با نگاه
هر دو آیینه، مکدّر شد ز آه
گفت ای آیینۀ بشکسته‌ام
جز تو، در بر روی عالم بسته‌ام
ای بهشت آرزوهای علی
ای دو چشمت دین و دنیای علی...
شام غم را پرتوِ اُمّیدِ من
کوکب من، ماه من، خورشید من!
ای نچیده گل زِ رویت آفتاب
وی ندیده شب، شبِ مویت به خواب
در دل هر ذرّه، نور مِهر تو
مِهر هم، سایه‌نشینِ چهر تو
یک نگاهت بِه ز صد خُلد بَرین
نی، که یک ایمای تو خُلدآفرین!
▫️خانهٔ آیینه‌ها
خانۀ ما گرچه از خِشت است و گِل
خشت روی خشت نَه، دل روی دل
آستانش، آسمانِ آسمان
سقف، بالاتر ز بام کهکشان
پایۀ دیوار آن، بر طاق عرش
وز پَرِ خود عرشیان آورده فرش
خاک آن را، شُسته آب سلسبیل
گَرد آن را رُفته، بال جبرئیل
ناودان‌ریزش، بِه از ماءِ مَعین
بوریایش، گیسوانِ حور عین
روشنی زین خانه دارد، نور هم
روزَنَش، بُرده سبق از طور هم
کی به سینا پای، موسی می‌گذاشت
گر سُراغِ خِشتی از این خانه داشت
«لَنْ تَرانی» بوده زین سینا جدای
رفته از این خانه، هر کس تا خدای...
هر تنی جان و، ز جان جانانه‌تر
هر گُهر از آن گُهر، دُردانه‌تر
دخترانت بانوان مریمند
هر دو در عِزّت عَلم در عالمند
تا تو هستی قبلۀ کاشانه‌ام
کعبه می‌گردد به گِرد خانه‌ام
▫️جلوه‌های آیینه
آنچه در این خانه خود را می‌نُمود
عشق بود و عشق بود و عشق بود
رو بدین سو دارد از هر سو، بهشت
تا بگیرد از تو رنگ و بو بهشت
خانۀ ما گُلبنِ صدق و صفاست
فاش گویم خانۀ عشق خداست
نورها از پرتو روبند توست
آفتاب خانه‌ام لبخند توست
عین و شین و قاف، بی تو عشق نیست
غیر تو معنای این سه حرف، کیست؟
▫️غربت و قربت آیینه‌ها
ما غریبیم و شناسای هَمیم
دولت بیدار و رؤیای همیم
چون دو مصرع، روبرو با هم شدیم
شاه‌بیت شعر عشق و غم شدیم...
ای تبسّم، آرزومند لَبَت
ای سحر، مست از مناجات شَبَت...
گو بگردانند روی از من همه
دوست تا زهراست، گو دشمن همه!
گو به آن، کز تیغ من در واهمه‌ست
ذوالفقارم جوهرش از فاطمه‌ست
با چه جُرأت در دلت غم پا بهشت
کوثر من نیست جای غم، بهشت
آسمانِ چشمِ تو تا اَبری است
کاسۀ صبرم پُر از بی‌صبری است
نَفْسِ هستی زندۀ انفاس توست
چَرخشِ نُه‌چرخ، با دستاس توست
شد دل دستاس هم پابستِ تو
مفتخر از بوسه‌ها بر دستِ تو
جانمازت، ای بهشت خانه‌ام،
بُرده دل از خشت خشت خانه‌ام
از جلالت، مَحوِ تو ختم رسل
وز جمالت عقل کُل شد، عشق کل
آن که بر فرق رسولان تاج بود
پُشتْ‌گرم از تو شب معراج بود
گفت ای از تو، وجود مُمکنات
نی عزیز من! عزیز کائنات
ای تو را دست خدا در آستین
مرکز هستی، مشو خانه‌نشین
خیز و با داغت چو لاله خو مگیر
در بغل همچون جَنین، زانو مگیر
خیز، ای حق جوشن و زهرا زِره
مانده بر دست تو چشم هر گِرِه
از چه رو در خانۀ محنت‌زده
مانده‌ای چون مردم تهمت‌زده
غم مَبادَت ای سلام بی‌جواب
نیست در خفّاش، مِهرِ آفتاب
آتش باطل همه افروختند
بیشتر از در، دل حق سوختند
▫️آیینه در آتش
آدمی در صورت و، شیطان‌سرشت،
دوزخی افروخت، بر باغ بهشت...
شعله‌ها تا دامن ناهید رفت
دودِ در، در دیدۀ خورشید رفت...
بین دود و آتش و دیوار و در
بهر طفلم کردم احساس خطر
هرچه نیرو داشتم بردم به کار
تا نبیند غنچه‌ام آسیب خار...
تا که باطل با حقیقت در فِتاد
آیه‌ای از سورهٔ کوثر فتاد
لیک بر من هر قَدَر بیداد رفت
چون تو را دیدم همه از یاد رفت...
▫️احرام آیینه
یافتم میقات من پشت دَر است
حفظ «رَبُّ الْبَیت» از حج برتر است
رَمی شیطان کردم از اَمرِ جلیل
تا بگیرم کعبه از اصحاب فیل
بسته بودم پشت در، اِحرام خود
رَهسپَر کردم به مسجد، گام خود
سعی کردم تا نماند فاصله
از صفا تا مَروِه کردم هَروَله
گفتم او شمع است و من پَروانه‌ام
برنگردم بی علی در خانه‌ام
حجّ من، رخسار حیدر دیدن است
طوف من، دور علی گردیدن است
آن قَدَر ای قبلۀ بیت‌الحرام
دُورِ تو گشتم که شد حَجّم، تمام
▫️آه بر آیینه‌ها
گفت ای هستی من از هستِ تو
باعثِ برپایی من دستِ تو
نیست غم، گر خلق با من دشمن است
تا تویی با من، دو عالم با من است
وی به نخل آرزویم شاخ و برگ
ای هوادار علی، تا پای مرگ
زآن‌همه ایثار، مَرهون توأم
ای سراپا عشق، ممنون توأم
دیدمت ای کوکب اقبال من
بود چشمت، باز هم دنبال من
نام خود را خصم داغ ننگ زد
دید با خود شیشه داری، سنگ زد
ای صدف، آن گوهر یکدانه کو؟
غنچۀ نشکفتۀ گلخانه کو؟
▫️غسل آیینه
برد در شب، تا نبیند بی‌نقاب
ماه نورانی‌تر از خود، آفتاب
برد در شب پیکری هم‌رنگ شب
بعد از آن شب، نام شب شد ننگ شب
شسته دست از جان، تن جانانه شست
شمع شد، خاکستر پروانه شست...
هم مدینه سینه‌ای بی غم نداشت
هم دلی بی اشک و خون، عالم نداشت
نیست در کس طاقت بشنیدنش
با علی یارب چه شد؟ با دیدنش
درد آن جان جهان، از تن شنید
راز غسل از زیر پیراهن شنید...
دستِ دستِ حق چو بر بازو رسید
آن‌چنان خم شد که تا زانو رسید
دست و بازو، گفت‌وگوها داشتند
بهر هم، باز آرزوها داشتند
دست، از بازوی بشکسته، خجل
بازو، از دستی که شد بسته، خجل
با زبان زخم، بازو، راز گفت
دست حق، شد گوش و آن نجوا شِنُفت...
گفت بازو، من که رفتم خون‌فشان
تو، یدالله، فوق ایدیهم، بمان
راز هستی در کفن پیچیده شد
لاله‌ای با یاسمین پوشیده شد
موج‌ها آغوش دریا یافتند
چون نسیمی، سوی گل بشتافتند
دو پسر، سبقت گرفته از پدر
جانب مادر، روان بی پا و سر
این، به روی سینۀ مادر فِتاد
آن، رخ خود بر کف پایش نهاد
از نسیمی، گل شکوفا می‌شود
برگ برگِ گل، ز هم وا می‌شود
ناگهان بند کفن، خود باز شد
داستان عشق، باز آغاز شد...
مانده حیران، بر که گرید آسمان
بهر مادر، یا پدر، یا کودکان؟...
▫️تشییع آیینه
نیمه‌شب تابوت را برداشتند
بار غم بر شانه‌ها بگذاشتند
هفت تن، دنبال یک پیکر، روان
وز پی آن هفت تن، هفت آسمان
این طرف، خیل رُسُل دنبال او
آن طرف، احمد به استقبال او
ظاهرا تشییع یک پیکر، ولی
باطناً تشییع زهرا و علی...
دو عزیز فاطمه همراهشان
مشعلِ سوزانشان از آهشان
ابرها گریند بر حال علی
می‌رود در خاک، آمال علی
چشم، نور از دست داده؛ پا، رمق
اشک، بر مهتابِ رویش، چون شفق...
آه، سرد و بغض پنهان در گلو
بود با آن عده، گرم گفت‌وگو
آه آه ای همرهان، آهسته‌تر
می‌بَرید اسرار را؛ سر بسته‌تر
این تن آزرده باشد جان من
جان فدایش؛ او شده قربان من
همرهان این لیلۀ قدر من است
من هلال از داغ و، این بدر من است
اشک من زین گل، شده گل‌فام‌تر
هستی‌ام را می‌بَرید؛ آرام‌تر!
وسعت اشکم به چشم ابر نیست
چاره‌ای، غیر از نماز صبر نیست
چشم من از چرخ، پرکوکب‌تر است
بعد از امشب، روزم از شب، شب‌تر است
زین گل من باغ رضوان، نفحه داشت
مصحف من بود و، هجده صفحه داشت
مرهمی خرج دلم چاکم کنید
همرهان، همراه او خاکم کنید!
▫️با خاطرات آیینه
سینه‌اش آتشفشان، از هُرم آه
چشم او بر ماه، سر، دنبال چاه
زَمزَمش در چشم و لَب در زمزمه
در سخن با خاطرات فاطمه:
مرغ جانت از قفس، آزاد شد
رفتی اما دوست، دشمن‌شاد شد!
شب نهادی پا به کوچک‌خانه‌ام
می‌بَرم شب هم تو را بر شانه‌ام
خانه‌ام را رشک گلشن داشتی
سوختی چون شمع و، روشن داشتی...
ذره‌ای مِهر تو در کاهِش نبود
بر لبت نُه‌سال، یک‌خواهش نبود!
بارها از دوش من برداشتی
جای آن تابوت خود بگذاشتی
ای تو را کار و عبادت، متصل
دستۀ دستاس، از دستت خجل
با تو، غم در خانۀ من جا نداشت
بَعد تو در جای‌جایش پا گذاشت
یاد داری خانه هرگه آمدم
با تپش‌های دلم در می‌زدم؟
با صفای کامل و مِهر تمام
صد غمم بردی ز دل با یک‌کلام
بس نگاه ناتمامم کرده‌ای
با لب بی‌جان، سلامم کرده‌ای
من که بودم با تو غرق آرزو،
خاک می‌ریزم به فرق آرزو
نی علی از درد، گل‌گون گریه کرد
از غمت دیوار و در، خون گریه کرد
داغ تو بنیان‌کَنِ صبر علی‌ست
خانۀ بی‌فاطمه قبر علی‌ست...
▫️آیینه در خاک
تا علی ماهش به سوی قبر بُرد
ماه، رخ از شرم، پشت ابر برد
آرزوها را علی در خاک کرد
خاک هم گویی گریبان چاک کرد
زد صدا، ای خاک! جانانم بگیر
تن، نمانده هیچ از او، جانم بگیر
ناگهان بر یاری دست خدا،
دستی آمد همچو دست مصطفی
گوهرش را از صدف، دریا گرفت
احمد از داماد خود زهرا گرفت
▫️استقبال از آیینه
گفتش ای تاج سرِ خیل رسُل
وی بَرِ تو خُرد، یک‌سر جزء و کل،
از من این آزرده‌جانت را بگیر!
بازگرداندم، امانت را بگیر...
اولین نُه‌سال از آن تو بود
شمع بزم جان و مهمان تو بود
گرچه همچون جان، عزیزش داشتی
نوروَش بر چشم من بگذاشتی،
تا مرا نُه‌سال، شمعِ خانه شد
بود شمع خانه و، پروانه شد
می‌کِشد خجلت علی از محضرت
یاس دادی، می‌دهد نیلوفرت!
بدر بخشیدی، هلالت می‌دهم
تو، الف دادی و دالت می‌دهم
او که بعد از تو، شبی راحت نخفت
قصه‌ای از غصه‌های خود نگفت
از ستم‌هایی که آمد بر سرش
داوری آورده نزد داورش
#علی_انسانی
ساز غم گر ترانهای می‌داشت
آتش دل، زبانهای می‌داشت
کاش مرغ غریب این گلشن
الفتی با ترانهای می‌داشت
سال‌ها با تو بود همسایه
اگر انصاف، خانه‌ای می‌داشت
با تو عمری هم‌آشیان می‌شد
حق، اگر آشیانهای می‌داشت
آستان تو بود یازهرا
گر ادب، آستانه‌ای می‌داشت
در زمان تو زندگی می‌کرد
گر صداقت، زمانهای می‌داشت
گر که میزانِ حق زبان تو بود
این ترازو زبانهای می‌داشت
گر مزار تو بینشانه نبود
بی‌نشانی نشانهای می‌داشت...
شب اگر داشت دیده، در غم او
گریههای شبانه‌ای می‌داشت
گر غمش بحر بی‌کرانه نبود
غم و ماتم کرانهای می‌داشت
بهر قتلش به جز دفاع علی
کاش دشمن بهانهای می‌داشت
به سر و روی دشمنش می‌زد
شرم اگر، تازیانه‌ای می‌داشت
شانه می‌کرد زلف زینب را
او اگر دست و شانه‌ای می‌داشت
قصه را تازیانه می‌داند
در و دیوار خانه می‌داند
آتش کینه چون زبانه کشید
کار زهرا به تازیانه کشید
دشمن دل‌سیه، به رنگ کبود
نقش بی‌مهری زمانه کشید
آتش خشم خانمان‌سوزش
پای صد شعله را به خانه کشید
در میانش گرفت شعلۀ کین
پای حق را چو در میانه کشید
همچو شمعی که بی‌امان سوزد
شعله از جان او زبانه کشید...
قامتش حالت کمانی یافت
بس‌که بار محن به شانه کشید
سبحه، مشق سرشک او می‌کرد
بس‌که نقش هزار دانه کشید
بر رخ این حقیقت معصوم
نتوان پردۀ فسانه کشید
قصه را تازیانه می داند
در و دیوار خانه می‌داند
گل خزان شد، صفای او باقی‌ست
رنگ و بوی وفای او باقی‌ست
رفت زهرا، ولی به گوش علی
نالۀ «ای خدای» او باقی‌ست!
یاعلی گفت و گفت، تا جان داد
این خدایی ندای او باقی‌ست
در دل ما که کربلای غم است
نینوایی نوای او باقی‌ست
بر لب او که خاتم وحی است
نقش یا مرتضای او باقی‌ست
زیر این نُه رواق گنبد چرخ
نالۀ او، صدای او، باقی‌ست
گرچه دستش ز دست رفته، ولی
لطف مشکل‌گشای او باقی‌ست
گاه پا مینهد به خانۀ دل
در دلم جای پای او باقی‌ست
اوفتاده علی ز پا چه کند؟
نیم‌جانی برای او باقی‌ست
قصه را تازیانه می داند
در و دیوار خانه می‌داند
به دعا دست خود که برمی‌داشت
بذر آمین در آسمان می‌کاشت
به تماشا، مَلَک نمازش را
نردبانی ز نور میپنداشت
چه نمازی؟ که تا به قبّۀ عرش
بُرد او را و نردبان برداشت!
پرچم دین ز بام کعبه گرفت،
بُرد و بر بام آسمان افراشت
بس که کاهیده بود، شب او را
شبحی ناشناس می‌انگاشت
خصم بیدادگر ز جور و ستم،
هیچ در حقّ او فرونگذاشت!
تا نینداختش به بستر مرگ
دست از جان او مگر برداشت؟
قصه را تازیانه می‌داند
در و دیوار خانه می‌داند
سخن از درد و صحبت از آه است
قصۀ درد او چه جانکاه است
راه حق، جز طریق فاطمه نیست
هر که زین ره نرفت، گمراه است...
در مسیری که عشق می‌‌تازد
تا به مقصود، یک‌قدم راه است
با غم تو، دلی که بیعت کرد
تا ابد در مسیرِ الله است
در بهاران، خزان این گل بود
عمر گل‌ها همیشه کوتاه است
این که بر لب رسیده، جان علی‌ست
دل گمان می‌کند هنوز، آه است
خون شد، از سینۀ تو بیرون ریخت
حق ز حال دل تو آگاه است
هر که آمد، به نیمۀ ره ماند
غم فقط با دل تو همراه است
آن که بعد از کبودی رخ تو
با خسوف، آشتی کند، ماه است
قصه را تازیانه می‌داند
در و دیوار خانه می‌داند...
رفتی و زینب تو می‌مانَد
خط تو، مکتب تو می‌مانَد
بر کف زینب، این زبان علی
رشتۀ مطلب تو می‌مانَد
تا حسینی و کربلایی هست
قصۀ زینب تو می‌مانَد
از علی دم زدی و، نام علی
تا ابد بر لب تو می‌مانَد
تا ابد در صوامع ملکوت
نالۀ یا رب تو می‌مانَد
هم نماز نشستۀ تو به روز
هم نماز شب تو می‌مانَد...
در سپهر شهامت و ایثار
پرتو کوکب تو می‌مانَد
خون تو پشتوانۀ دین است
تا ابد مذهب تو می‌مانَد...
قصه را تازیانه می‌داند
در و دیوار خانه می‌داند
بی تو ای یار مهربان علی!
شعله سر می‌کشد ز جان علی
بی تو ای قهرمان قصۀ عشق،
ناتمام است داستان علی...
خطبۀ ناتمام زهرا کرد
کار شمشیر خون‌فشان علی
خواست نفرین کند، که زهرا را
داد مولا قسم به جان علی-
-که ز قهر تو ماسِوا سوزد؛
صبر کن صبر، مهربان علی!
ذوالفقار برهنۀ سخنش
کرد کاری به دشمنان علی،
که دگر تا ابد به زنهارند
از دم تیغ جان‌ستان علی
با وجودی که قاسم رزق است
ساخت عمری به قرص نان علی
بعد او، خصم دون که میپنداشت
به سه نان می‌خرد سنان علی،
بود غافل که چون به سر آید
دورۀ صبر و امتحان علی
دشمنان را امان نخواهد داد
لحظه‌ای تیغ بی‌امان علی...
رفت زهرا و اشک از دنبال
وز پی او روان، روان علی...
درد دل را به چاه می‌گوید
رفته از دست، همزبان علی
آن شراری که سوخت زهرا را،
سوخت تا مغز استخوان علی
قصه را تازیانه می‌داند
در و دیوار خانه می‌داند
#محمدعلی_مجاهدی
هستی، همه سر در قدم فاطمه است
آفاق، رهین کرَم فاطمه است
دنبال مزار او اگر می‌گردید،
دل‌های شکسته، حرم فاطمه است
#محمدجواد_غفورزاده
سال‌ها پیش در این شهر، درختی بودم
یادگار کهن از دورۀ سختی بودم
هرگز از همهمۀ باد نمی‌لرزیدم
سایه‌پرودِ چه اقبال و چه بختی بودم
به برومندیِ من بود درختی کم‌تر
رشد می‌کردم و می‌شد تنه‌ام محکم‌تر
من به آیندۀ خود روشن و خوش‌بین بودم
باغ را آینه‌ای سبز به‌آیین بودم
روزها تشنۀ هم‌صحبتیِ با خورشید
همه‌شب هم‌نفسِ زهره و پروین بودم
ریشه در قلب زمین داشتم و سر به فلک
برگ‌هایم گلِ تسبیح به لب، مثل ملَک
...ناگهان پیک خزان آمد و باد سردی
باغ شد صحنۀ طوفان بیابان‌گردی
در همان حال که احساس خطر می‌کردم،
نرم و آهسته ولی با تبر آمد مردی
تا به خود آمدم، از ریشه جدا کرد مرا
ضربه‌هایش متوجّه به خدا کرد مرا
حالتی رفت که صد بار خدایا کردم
از خدا عاقبت خیر تمنّا کردم
گر چه از زخمِ تبر روی زمین افتادم
آسمان‌سِیر شدم، مرتبه پیدا کردم
از من سوخته‌دل بال و پری ساخته شد
کم‌کم از چوب من، آن‌روز دری ساخته شد
تا نگهبان سراپردۀ ماهم کردند،
هر چه «در» بود در آن کوچه، نگاهم کردند
از همان روز که سیمای علی را دیدم
همه‌شب تا به سحر چشم به‌راهم کردند
مثل خود تشنۀ سیراب نمی‌دیدم من
این سعادت را در خواب نمی‌دیدم من
بارها شاهد رُخسار پیمبر بودم
مَحرم روز و شبِ ساقی کوثر بودم
تا علی پنجه به این حلقۀ در می‌افکند
به‌خدا از همهٔ پنجره‌ها سر بودم
دست‌های دو جگر‌گوشه که نازم می‌کرد،
غرق در زمزمه و راز و نیازم می‌کرد
به سرافرازی من نیست دری روی زمین
متبرّک شدم از بال و پر روح‌الامین
سایۀ وحی و نبوت به سرم بوده مدام
به‌خدا عاقبت خیر، همین است همین
هر زمانی که روی پاشنه می‌چرخیدم
جلوۀ روشنی از نور خدا می‌دیدم
از کنار در، اگر فاطمه می‌کرد عبور
موج می‌زد به دلم آینه در آینه، نور
سبزپوشان فلَک، پشت سرش می‌گفتند
«قل هو‌الله احد»، چشم بد از روی تو دور
سورۀ کوثری و جلوۀ طاها داری
«آن چه خوبان همه دارند، تو تنها داری»
دیدم از روزنِ در، جلوۀ احساسش را
دست پرآبله و گردش دستاسش را
دیده‌ام در چمن سبز ولایت، هرروز
عطر اَنفاس بهشتی و گل یاسش را
زیر آن سقف گِلین، عرش فرود آمده بود
روح، همراه ملائک به درود آمده بود
هر گرفتار غمی، حلقه بر این در می‌زد
هر که از پای می‌افتاد به من سر می‌زد
آیۀ روشن تطهیر در این کوچه، مدام
شانه در شانۀ جبریلِ امین پر می‌زد
یک طرف شاهد نجوای یتیمان بودم
یک طرف محو شکوفایی ایمان بودم
من ندانستم از اوّل، که خطر در راه است
عمر این دل‌خوشی زودگذر کوتاه است
دارد این روز مبارک، شب هجران در پی
شب تنهایی ریحان رسول‌الله است
مانده بودم که چرا آینه را آه گرفت؟
یا پس از هجرت خورشید، چرا ماه گرفت؟
رفت پیغمبر و دیدم که ورق برگشته
مانده از باغ نبوت، گلِ پرپر‌گشته
مَهبط وحی جدا گرید و، جبریل جدا
مسجد و منبر و محراب و حرم، سرگشته
هست در آینۀ باغ خزان‌دیده، ملال
نیست هنگام اذان، صوت دل‌انگیز بلال
همه حیرت‌زده، افروختنم را دیدند
دیده بر صحن حرم دوختنم را دیدند
بی‌وفایان همه، آن‌روز تماشا کردند
از خدا بی‌خبران سوختنم را دیدند
سوختم تا مگر از آتش بیداد و حسد،
چشم‌زخمی به جگر گوشۀ یاسین نرسد
هیچ آتش به جهان این همه جان‌سوز نشد
شعله این‌قدر، فراگیر و جهان‌سوز نشد
جگرم سوخت، ولی در عجبم از شهری،
که دل‌افسرده از این داغ توان‌سوز نشد
آه از این شعله که خاموش نگردد هرگز
داغ این باغ، فراموش نگردد هرگز
سوخت در آتشِ بیداد رگ و ریشه و پوست
پشت در این علی است و همۀ هستی اوست
یادم از غفلت خویش آمد و با خود گفتم
حیف آن روز به نجّار نگفتم، ای دوست:
تو که در قامت من صبر و رضا را دیدی،
بر سر و سینه من میخ چرا کوبیدی؟
همه رفتند و به جا ماند درِ سوخته‌ای
دفتری خاطره از آتشِ افروخته‌ای
سال‌ها طی شد از آن واقعۀ تلخ و، هنوز
هست در کوچه ما چشمِ به در دوخته‌ای
تا بگویند در این خانه کسی می‌آید
«مژده، ای دل که مسیحا نفسی می‌آید»
#محمدجواد_غفورزاده
دیر آمدم... دیر آمدم... در داشت می‌سوخت
هیأت، میان «وای مادر» داشت می‌سوخت
دیوار دم می‌داد؛ در بر سینه می‌زد
محراب می‌نالید؛ منبر داشت می‌سوخت
جانکاه: قرآنی که زیر دست و پا بود
جانکاه‌تر: آیات کوثر داشت می‌سوخت
آتش قیامت کرد؛ هیأت کربلا شد
باغ خدا یک بار دیگر داشت می‌سوخت
یاد حسین افتادم آن شب آب می‌خواست
ناصر که آب آورد سنگر داشت می‌سوخت
آمد صدای سوت؛ آب از دستش افتاد
عباس زخمی بود اصغر داشت می‌سوخت
سربند یا زهرای محسن غرق خون بود
سجاد از سجده که سر برداشت، می‌سوخت
باید به یاران شهیدم می‌رسیدم
خط زیر آتش بود؛ معبر داشت می‌سوخت
برگشتم و دیدم میان روضه غوغاست
در عشق، سر تا پای اکبر داشت می‌سوخت
دیدم که زخم و تشنگی اینجا حقیرند
گودال، گل می‌داد و خنجر داشت می‌سوخت
شب بود و بعد از شام برگشتم به خانه
دیدم که بعد از قرن‌ها در داشت می‌سوخت
ما عشق را پشت در این خانه دیدیم
زهرا در آتش بود؛ حیدر داشت می‌سوخت
#حسن_بیاتانی
در روایات ناب معصومین
در احادیث نغز اهل ولا
شرح نورانی مفاخره ای‌ست
آیه آیه تمام نور هدی
روزی از روزها که در صحرا
فاطمه با علی سخن می گفت
از کرامات خالق یکتا
از عنایات ذوالمنن می گفت
ناگهان حین خوردن خرما
چید مولا رطب ز باغ جنان
نور حق جاری از لبانش شد
با گل خنده گفت: فاطمه جان
هیچ دانی پیامبر من را
دوست دارد چو جان شیرینش
بی گمان او نمی دهد ترجیح
هیچکس را به یار دیرینش
گفت زهرا: نمی شود هرگز
که تو باشی عزیز تر از من
میوۀ قلب او منم زهرا
کی به جز فاطمه‌ست پارۀ تن
هر دو رفتند با لبی خندان
نزد خورشید عشق، پیغمبر
گفت زهرا: پدر بگو امروز
من گرامی ترم و یا حیدر؟
گفت پیغمبر امین با او:
تو و حیدر که روح و جان من اید
همۀ هستی ام شما هستید
به خدا نور دیدگان من اید
دوست دارم تو را حبیبۀ حق
بیشتر از همه در این دنیا
نزدم اما علی عزیز تر است
از تمام جهان و ما فیها
گفت مولا به فاطمه: بنگر
که گذشته شکوه من از حد
مادرم هست مظهر تقوا
مادرم فاطمه ست، بنت اسد
گفت زهرا به همسرش حیدر:
مادر من خدیجۀ کبراست
آنکه در جانفشانی و ایثار
بی بدل، بی نظیر، بی همتاست
گفت مولا علی: انا بن صفا
حیدرم! افتخار پرچم دین
خانۀ کعبه زادگاه من است
خادمم کیست؟ جبرئیل امین
گفت زهرا: منم ملیکۀ عرش
سورۀ رحمت خدای کریم
دختر خَاتَمُ النَّبِیینَم
آنکه دارد همیشه خلق عظیم
گفت مولا: که بوده پرچم دین
دم به دم روی شانه های علی
«وَ أنَا الضَّارِبُ عَلَى التَّنزِیل»
چه کسی می رسد به پای علی؟
علی ام نخل طور سینینم
منم آئینۀ کتاب حکیم
آیه آیه تجلی قرآن
با خبر از چه؟ رویداد عظیم
شاه مردان روزگارم که
در رکوعم دهم زکات، نگین
و «أنَا سَیدُ بَنِی هَاشِمٍ»
تار موی من است حبل متین
شیرمرد جدال باطل و حق
قهرمان شجاع مکه منم
تیغ من تیغ عدل و انصاف است
سرور اوصیا، ابالحسنم
گفت زهرا: که در شب معراج
پدرم رفت سوی عرش خدا
نسبت قرب او و حضرت حق
«قاب قوسین» بود «او ادنی»
منم آن بانویی که بسته شده
عقد من در حضور رب جلیل
خادمانم ملائک جنت
همکلامم فرشتۀ راحیل
سدره المنتهی ست گرم طواف
گرد من، نور بی حدی دارم
گل یاس بهشت احمدی ام
عطر و بوی محمدی دارم
قلم عفو می کشد خود حق
بر گناه همه ، به خاطر من
سورۀ قدر و هل اتی هستم
آیه هایم بود حسین و حسن
منم آن کوثری که در طلبم
سهم عالم شده ست تشنه لبی
دختر آفتاب مکه منم
ماهتاب پیمبر عربی
گفت مولا: منم همان حیدر
که به اصحاب کهف گفته سخن
بهترین بندۀ خدا علی ام
از نبی ام من و نبی ست ز من
روز محشر ولایتم میزان
مرتضایم قسیم جنت و نار
بر مدار دو چشم من گردد
آسمان و زمین و لیل و نهار
خوانده حق در کتاب قرآنش
جان من را چو جان پیغمبر
اولین یاور رسولم من
پدر خاندان پیغمبر
من که دریای علم و معرفتم
شیعیان جرعه نوش جام من اند
منم آن گنج بی نیازی که
همه در حیرت از مقام من اند
نامم از نام حق گرفته شده
ربّ من «عالی» است و من «علی» ام
سرّ آیات حاء و میم کتاب
آیه آیه حقیقت جلی ام
گفت زهرا: منم که روز ازل
سورۀ رحمت آفریده شدم
بانوی بهترین زنان جهان
من همانم که برگزیده شدم
هل أتی، کوثر و مباهله ام
طاء و سین کتاب ربّ ودود
آیه در آیه حسن و روشنی ام
آفتاب بهشت صبح وجود
ربّ من «فاطر السماوات» است
نامم از نام اوست «فاطمه» ام
من پناه تمام اهل جهان
در صف حشر و روز واهمه ام
مستحق دعای من شده است
هر دلی که اسیر مهر من است
رأفت و جود، لطف و فضل و کرم
کوکب و اخترِ سپهر من است
مرتضی گفت: بر روی آدم
باب توبه به لطف من وا شد
فاطمه گفت: از تفضل من
زیر برگ نجاتش امضا شد
گفت مولا: منم سفینۀ نوح
کشتی ام کشتی نجات بشر
گفت زهرا: منم صراط نجات
رهروان من اند اهل نظر
گفت مولا: که سورۀ طورم
گفت زهرا: کتاب مسطورم
مرتضی گفت: مصحف نورم
فاطمه گفت: بیت معمورم
گفت حیدر: که سقف مرفوعم
آسمان روی شانه های من است
گفت کوثر: که بحر مسجورم
بخشش ایزد از دعای من است
ولی الله گفت: دانش من
همه علم پیمبران خداست
فاطمه گفت: دختر نبی ام
آنکه مهرش شفیع روز جزاست
اسد الله گفت: بعد نبی
بهترین بندۀ خدا هستم
فاطمه گفت: مادر حسنین
سورۀ عصمت و وفا هستم
ناگهان رو به سوی فاطمه کرد
سید الأنبیا، رسول امین
گفت باشد سکوت شایسته
دختر من بسنده کن به همین
که علی در جهان ولی الله
روز حشر است صاحب برهان
شافع بی بدیل روز جزا
قهر او آتش است و مهرش امان
فاطمه گفت رو به سوی پدر:
که منم یاس باغ مصطفوی
من و حیدر حریف هم هستیم
کاش حامی مرتضی نشوی
گفت حیدر: منم چو جان نبی
گفت کوثر: منم چو روح رسول
گفت مولا: منم صحیفۀ حق
گفت زهرا: منم حبیبه، بتول
مرتضی گفت: رستگاری خلق
بسته بر رشتۀ ولای من است
فاطمه گفت: روشنی بهشت
جلوۀ نور ربنای من است
گفت پیغمبر خدا: زهرا
بوسه زن بر سر علی و ببین
که هزاران ملک به یاری او
آمدند از بهشت و عرش برین
فاطمه کرد رو به سوی علی
گفت: عشقت همه وجود من است
همۀ هستی ام فدای تو باد
که ولای تو تار و پود من است
ولی الله رو به فاطمه گفت:
عشق تو نیز در سرشت من است
تو امید من آرزوی منی
با تو این زندگی بهشت من است
با حدیث مفاخره دل ما
شد پر از نور ایزد ازلی
متبرک به نام فاطمه شد
لحظه لحظه به یمن نام علی
یا رب از آستانۀ کرمِ
خاندان رسالت نبوی
دست ما را مکن دمی کوتاه
تا که باشیم «فاطمی ـ علوی»
#یوسف_رحیمی
تا گل به نسیم راه در می‌آید
از خاک بوی گیاه در می‌آید
امشب به ستاره‌ها بگو کِل بکشند
خورشید به عقد ماه در می‌آید
دارد به زمین شمایلی می‌بخشد
بر ماه غرور کاملی می‌بخشد
این تازه عروس آسمانی دارد
پیراهن خود به سائلی می‌بخشد
بر هر چه به غیر عشق می‌تاخت علی
با خوب و بد زمانه می‌ساخت علی
از غم خبری نداشت تا وقتی که
بر فاطمه‌اش نظر می‌انداخت علی
آن خانه‌ی ساده را که خوشبو می‌کرد
لبریز صمیمیت شب‌بو می‌کرد
او شاه زنان بود، ولی نان می‌پخت
او گرچه فرشته بود جارو می‌کرد
#ایوب_پرندآور