بیرون ببر ای آسمان از محفل من ماه را
کز آتش دل کرده‌ام روشن، چراغ آه را
از بس‌که دود آه من، گردید سدّ راه من
در کوچه‌های شهر خود گم کردم امشب راه را
گفتم به شب، زاری کنم خونِ جگر جاری کنم،
صبح آمد و دادم ز کف این رشتۀ کوتاه را
باید که اسرار درون از سینه‌ام ناید برون
ورنه به آتش می‌کشم با ناله، مهر و ماه را...
رزم آوری آزاده‌ام اما ز پا افتاده‌ام
زیرا که از کف داده‌ام دخت رسول‌الله را
هر گه که با سوز درون، از خانه می‌آیم برون
چشمم شود دریای خون، بینم چو آن درگاه را
«میثم» اگر روشن دلی، هشدار کز راه علی
دشمن به آگاهی برد یاران ناآگاه را
#غلامرضا_سازگار
شعر هیأت
ناب‌ترین اشعار آیینی
از آسمان می‌رسی تا، در خاک پهلو بگیری
خورشید من باید امّا، با سایه‌ها خو بگیری
در باور آسمان‌ها، صدها فدک می‌شکوفد
تا در قنوت بلندت، دستی به آن سو بگیری
باور کن این دل - دل ما - غمگین‌تر از خانهٔ توست
اما امیری ندارد، تا باز از آن رو بگیری
ای دل تو هم می‌توانی، گرد ضریحش بیابی
گر شوق پرواز را از، بال پرستو بگیری
ای دیده در می‌نوردی، این دشت‌ها را و آخر
شب می‌رسی بر مزارش، تا بوی شب بو بگیری
#سیداکبر_میرجعفری
هجده بهار رفت زمین شرمسار توست
این آخرین تبسم سرخ بهار توست
آغوش خاک‌های زمین منزل تو نیست
دست خدا برآمده در انتظار توست
ماه کبود، روی نپوشانی از علی
دریای تو همیشه دلش بی‌قرار توست
باور نمی‌کنم که تو دور از دل منی
هرجا دلی شکست همان جا مزار توست
بانوی آب‌های جهان، آبروی ما
از اشک تو، عبادت تو، اعتبار توست
شکرخدا که سایۀ تو بر سر من است
چادر حجاب نیست فقط، یادگار توست
#فاطمه_نوری
این آخرین تبسم سرخ بهار توست
آغوش خاک‌های زمین منزل تو نیست
دست خدا برآمده در انتظار توست
ماه کبود، روی نپوشانی از علی
دریای تو همیشه دلش بی‌قرار توست
باور نمی‌کنم که تو دور از دل منی
هرجا دلی شکست همان جا مزار توست
بانوی آب‌های جهان، آبروی ما
از اشک تو، عبادت تو، اعتبار توست
شکرخدا که سایۀ تو بر سر من است
چادر حجاب نیست فقط، یادگار توست
#فاطمه_نوری
شبی نشستم و گفتم دو خط دعا بنویسم
دعا به نیت دفع قضا بلا بنویسم
ز همدلان سفر کرده‌ام سراغ بگیرم
به کوچه کوچهٔ زلف تو نامه‌ها بنویسم
دعا و شکوه به هم تاب خورد و من متحیر
«کدام را ننویسم کدام را بنویسم»؟
هر آنچه را که نوشتم مچاله کردم و گفتم:
قلم دوباره بگیرم از ابتدا بنویسم
دو قطره خون ز لبت در دوات تشنه‌ام افتاد
که من به یاد شهیدان کربلا بنویسم
صدای پای قلم را شنید کاغذ و گفتم:
قلم به لیقه گذارم که بی‌صدا بنویسم
تو بی‌نشانی و کاغذ در انتظار رسیدن
که من نشانی کوی تو را کجا بنویسم
تو خود نشانی محضی تو خود دعای مجسم
برای چون تو عزیزی چرا چرا بنویسم؟
#سعید_بیابانکی
همین که دست قلم در دوات می‌لرزد
به یاد مهر تو چشم فرات می‌لرزد
نهفته راز «إذا زُلزِلَت» به چشمانت
اگر اشاره کنی کائنات می‌لرزد
«هزار نکتۀ باریک‌تر ز مو این‌جاست»
بدون عشق تو بی‌شک صراط می‌لرزد
تو را به کوثر و تطهیر و نور گریه مکن
که آیه آیه تنِ محکمات می‌لرزد
کنون نهاده علی سر، به روی شانۀ در
و روی گونۀ او خاطرات می‌لرزد
غزل تمام نشد، چند کوچه بالاتر
میان چشم سواری فرات می‌لرزد
سپس سوار می‌افتد، تو می‌رسی از راه
که روضه‌خوان شوی اما صدات می‌لرزد
غروب جمعه کنار ضریح، روی لبم
به جای شعر، دعای سمات می‌لرزد...
#سیدحمیدرضا_برقعی
عالمى سوخته از آتش آهِ من و توست
این در سوخته تا حشر گواهِ من و توست
غربتم را همه دیدند و تماشا کردند
بی‌پناهی فقط انگار پناهِ من و توست
کوچه آن روز پر از دیده‌ی نامحرم بود
همه‌ی روضه نهان بین نگاهِ من و توست
صورت نیلی تو از نفس انداخت مرا
گرچه زهرای من این اول راهِ من و توست
آه از این شعله که خاموش نگردد دیگر
آه از آن روز که بر نی سر ماهِ من و توست
#یوسف_رحیمی
تا سر به روی تربت زهرا گذاشتیم
چون لاله، داغ بر دل صحرا گذاشتیم
ما بی‌دلیم و آینۀ غم، گواه ماست
دل را کنار تربت او جا گذاشتیم
عطرِ عبورِ عترتِ پاکِ رسول داشت
هرگوشۀ مدینه که ما پا گذاشتیم
چون ذرّه، رو به خانۀ خورشید کرده‌ایم
چون قطره، سر به دامن دریا گذاشتیم
اجر زیارت حرم اهل‌بیت را
این‌جا برای روز مبادا گذاشتیم
رفتیم و هست چشمِ دل ما سوی بقیع
شکرخدا که پنجره را وا گذاشتیم
از چشم ما گلاب فرو ریخت، جای اشک
وقتی که سر به دامن صحرا گذاشتیم
روی مزار گم‌شده اشکی کسی نریخت
«این رسم تازه را به جهان ما گذاشتیم»
#محمدجواد_غفورزاده
#یاس_یاسین
چون لاله، داغ بر دل صحرا گذاشتیم
ما بی‌دلیم و آینۀ غم، گواه ماست
دل را کنار تربت او جا گذاشتیم
عطرِ عبورِ عترتِ پاکِ رسول داشت
هرگوشۀ مدینه که ما پا گذاشتیم
چون ذرّه، رو به خانۀ خورشید کرده‌ایم
چون قطره، سر به دامن دریا گذاشتیم
اجر زیارت حرم اهل‌بیت را
این‌جا برای روز مبادا گذاشتیم
رفتیم و هست چشمِ دل ما سوی بقیع
شکرخدا که پنجره را وا گذاشتیم
از چشم ما گلاب فرو ریخت، جای اشک
وقتی که سر به دامن صحرا گذاشتیم
روی مزار گم‌شده اشکی کسی نریخت
«این رسم تازه را به جهان ما گذاشتیم»
#محمدجواد_غفورزاده
#یاس_یاسین
فتنه شاید روزگاری اهل ایمان بوده باشد
آه این ابلیس شاید روزی انسان بوده باشد
فتنه شاید در لباس میش، گرگی تیز دندان
در لباسی تازه شاید فتنه چوپان بوده باشد
فتنه شاید کنج پستوی کسی، لای کتابی؛
فتنه لازم نیست حتماً در خیابان بوده باشد
فتنه شاید در صف صفِین می‌جنگیده روزی
فتنه شاید در زمان شاه، زندان بوده باشد!
فتنه شاید با امام از کودکی همسایه بوده
یا که در طیّاره‌ی پاریس-تهران بوده باشد...
فتنه شاید اینکه دارد شعر می‌خواند برایت؛
وا مصیبت! فتنه شاید از رفیقان بوده باشد
ذرّه‌ای بر دامن اسلام ننشیند غباری
نامسلمانی اگر همنام سلمان بوده باشد
دوره‌ی فتنه است آری، می‌شناسد فتنه‌ها را
آنکه در این کربلا عبّاسِ دوران بوده باشد
فتنه خشک و تر نمی‌داند خدایا وقت رفتن
کاشکی دستم به دامان شهیدان بوده باشد
#مهدی_جهاندار
گفتم به گل عارض تو کار ندارد؛
دیدم که حیایی شررِ نار ندارد
دیوار به در گفت مبادا که شوی باز
این سینه، دگر طاقت آزار ندارد
خون گریه کن ای دیده، که یار همه عالم
جز محسن شش ماهۀ خود یار ندارد
تنها شفق سوخته‌دل بود که می‌گفت:
«گل تاب فشار در و دیوار ندارد»
خون جگرش دم به دم از دیده بریزد
آن کو زِ غمت دیدۀ خون‌بار ندارد
مردم همگی بندۀ دنیا شده آری
دین است متاعی که خریدار ندارد
#غلامرضا_سازگار
گل بر من و جوانى من گریه مى‌کند
بلبل به هم‌زبانى من گریه مى‌کند
من پیر در بهار جوانی شدم که چرخ
بر پیری و جوانی من گریه می‌کند
از هر نفس که می‌کشم آید شمیم مرگ
گویی به زندگانی من گریه می‌کند
گر مرگ، روزی آید و مهمان من شود
مهمان به میزبانی من گریه می‌کند
پژمرده چون گلم که به هر گوشه بلبلی
بر روی ارغوانی من گریه می‌کند
نخل مدینه شاهد مظلومی من است
بر قامت کمانی من گریه می‌کند
من آشکار گریه نکردم ولی علی
بر گریۀ نهانى من گریه مى‌کند
از درد شانه، شانه نشد موى دخترم
او هم به ناتوانى من گریه مى‌کند
دیگر حسین را نتوانم به بر گرفت
این گل به باغبانى من گریه مى‌کند...
#سیدمحمد_رستگار