رازدار سِرّ مگو

چه خبر شد که راه بندان است
کوچه کوچه پر از غزلخوان است
همه انگشت‌ها به دندان است
ماه روی حسن نمایان است
سبز مثل بهار می‌آید

با فقیران نشسته روی حصیر
برکت می‌دهد به نان و پنیر
به نگاهش دل یتیم، اسیر
سفره پهن و چه فرق اینکه فقیر
از کدامین دیار می‌آید

مثل آیینه است آیینش
رمضان الکریم مسکینش
شمس از سکه‌های زرینش
سائل خنده‌های شیرینش 
به امید انار می‌آید...

دست شسته‌ست از زمانه خود
تکیه داده به نخل خانه خود
غرق در شور بی‌کرانه خود
دارد از خلوت شبانه خود
ماه شب‌زنده‌دار می‌آید

هرچه درهم تصدق سر او
فتنه برخاست پای منبر او
زرهش هست یکه سنگر او
تک و تنهاست گرچه، لشکر او
به نظر بی‌شمار می‌آید

صلح یا جنگ، حکم حکم خداست
دور تا دور او نفاق و ریاست
در خروش نبرد، مرد کجاست؟
لشکرش هاله سیاهی‌هاست
از میان غبار می‌آید

خون‌جگر از کلام بعضی‌ها
ناامید از مرام بعضی‌ها
زهر خورد از طعام بعضی‌ها
زخم خورد از سلام بعضی‌ها
همچنان بردبار می‌آید

زخم اگر بشکفد به جامه صلح
یا که خونین شود عمامه صلح
مصلحت هست در ادامه صلح
دارد از پای عهدنامه صلح
با شکوه و وقار می‌آید

سینه‌اش رازدار سر مگوست
دین دنیاپرست بند به موست
دوست لفظی شبیه لفظ عدوست
از قعودی که صبر ریشه اوست
چه قیامی به بار می‌آید

حرف حق مرده، حرف نان مانده
در گلو باز استخوان مانده
ولی آن روی داستان مانده
مردی از جنس آسمان مانده
که سرانجام کار می‌آید

#عباس_همتی

در خانۀ خود غریب بودن سخت است

هم صحبت نانجیب بودن سخت است
در شهر پر از فریب بودن سخت است
آن روز به گوش کوچه می‌گفت حسن
در خانۀ خود غریب بودن سخت است

#مژگان_محمدی

با تیر، جنازۀ تو گلباران شد

ای آنکه غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد
با زهر، دلت دشت شقایق گردید
با تیر، جنازۀ تو گلباران شد

#محمدجواد_غفورزاده

غم عشق

الا ای سرّ نی در نینوایت
سرت نازم، به سر دارم هوایت

گلاب گریه‌ام در ساغر چشم
گرفته رنگ و بوی کربلایت

جدایی بین ما افتاد و هرگز
نیفتادم چو اشک از چشم‌هایت

در ایام جدایی در همه حال
به دادم می‌رسد دستِ دعایت

بلاگردان عالم! رو مگردان
از این عاشق‌ترین درد آشنایت

به دامن ریختم یک بوستان گل
ز اشک دیده دارم رونمایت

بیا بنشین و بنشان آتش دل
دلم چون غنچه تنگ است از برایت

«عزیزم کاسۀ چشمم سرایت
میون هر دو چشمم جای پایت

از آن ‏ترسم که غافل پا نهی باز
نشیند خار مژگانم به پایت»


من ای گل! نکهت از بوی تو دارم
شمیم از گلشن روی تو دارم...

حضور قلب بر سجادۀ عشق
ز محراب دو ابروی تو دارم

من از بین تمام دیدنی‌ها
هوای دیدن روی تو دارم

به خوابم آمدی ای بخت بیدار
که دیدم سر به زانوی تو دارم

گل آتش کجا بودی که حیرت
من از خاکستر موی تو دارم

بیابان گردم و چون مرغ یاحق
تمام شب هیاهوی تو دارم

«به سر، شوق سَرِ کوی تو دارم
به دل مهر مَهِ روی تو دارم

مه من، کعبۀ من قبلۀ من
تویی هر سو، نظر سوی تو دارم»


تو که از هر دو عالم دل ربودی
کجا بودی که پیش ما نبودی

تو در جمع شهیدان خدایی
یگانه شاهد بزم شهودی

به سودای وصالت زنده ماندیم
به اُمّیدِ سلامی و درودی

ببوسم روی ماهت را که امشب
ز پشت ابر غیبت رخ نمودی

تو با یک جلوه و با یک تبسّم
دَر جنّت به روی ما گشودی

مپرس از نوگل پژمردۀ خود
چرا نیلوفری رنگ و کبودی

به شکر دیدن صبح جمالت
بخوانم در دل شب‌ها سرودی

«اگر دردم یکی بودی چه بودی
اگر غم اندکی بودی چه بودی

به بالینم طبیبی یا حبیبی
از این دو، گر یکی بودی چه بودی»


تو بودی چشم بیدار محبّت
که عالم شد خریدار محبّت

به سودای تماشای تو افتاد
به باغ گل سر و کار محبت

به امید بهار جلوۀ تو
پرستو شد پرستار محبّت

محبّت تا ابد خون گریه می‌کرد
نمی‌شد گر غمت یار محبّت

سرت نازم که از شوق شهادت
کشیده دوش تو بار محبّت

چه حالی داشتند آنان که دیدند
سرت را بر سر دار محبّت

از آن روزی که در قربانگه عشق
مرا بردی به دیدار محبّت

«دلی دارم خریدار محبّت
کز او گرم است بازار محبّت

لباسی بافتم بر قامت دل
ز پود محنت و تار محبّت»


به جز روی تو رؤیایی ندارم
به جز نام تو نجوایی ندارم

به جز گلگشت بستان خیالت
سر سیر و تماشایی ندارم

بسوز ای شمع و ما را هم بسوزان
که من از شعله پروایی ندارم

بیابان گردم و اندوهم این است
که پای راه پیمایی ندارم

مرا اعجاز عشقت روح بخشید
به غیر از تو مسیحایی ندارم

یک امشب تا سحر مهمان ما باش
که من امّید فردایی ندارم

«به سر غیر از تو سودایی ندارم
به دل جز تو تمنّایی ندارم

خدا داند که در بازار عشقت
به جز جان هیچ کالایی ندارم»...

#محمدجواد_غفورزاده
#سلام_بر_حسین

جهان من!

دلی به دست خود آورده‌ام از آن تو باشد
سپرده‌ام به تو سر تا بر آستان تو باشد

جهان من! دل من آمده‌ست سوی تو اینک
به این امید که یک گوشه از جهان تو باشد

گناهکار کسی بی‌پناه آمده سویت
بگو چگونه بیاید که در امان تو باشد

چه می‌شود که بر این دل شبی قدم بگذاری
دلی که آمده تا صحن جمکران تو باشد

چه غم اگر که بسوزاندش زمانه کسی را
که ازل بله گفته که در زمان تو باشد

بده زمین و زمان را به دست‌هام که گفتم
بخواهم از تو دعایی که در توان تو باشد

چگونه «ناحیه‌ات» را بخواند آنکه ندارد
توان مرثیه‌ای را که از زبان تو باشد

سلام بر سر بر نیزه رفته‌ای و سلامی
به چشم‌های پُر اشکی که دیدگان تو باشد

سلام بر تو و بر لحظهٔ قیام و قعودت
چه می‌شود که دلم شاهد اذان تو باشد

چه می‌شود که بخوانی تو بیتی از غزلم را
خوشا ترنم شعری که بر لبان تو باشد

#سیدمحمدرضا_شرافت

باران تشنه مانده‌ست

کمی بشتاب، باران تشنه مانده‌ست
دل آیینه‌داران تشنه مانده‌ست
نگاه جاری‌ات کو؟ چند قرن است
نگاه بی‌قراران، تشنه مانده‌ست

#سیدحبیب_نظاری

غروبی نفس‌گیر

پیش چشمم تو را سر بریدند
دست‌هایم ولی بی‌رمق بود
بر زبانم در آن لحظه جاری
قل اعوذ برب الفلق بود

گفتی «آیا کسی یار من نیست؟»
قفل بر دست و دندان من بود
لحظه‌ای تب امانم نمی‌داد
بی‌تو آن خیمه زندان من بود

کاش می‌شد که من هم بیایم
در سپاهت علمدار باشم
کاش تقدیرم از من نمی‌خواست
تا که در خیمه بیمار باشم

ماندم و در غروبی نفس‌گیر
روی آن نیزه دیدم سرت را
ماندم و از زمین جمع کردم
پاره‌های تن اکبرت را

ماندم و تا ابد دادم از کف
طاقت و تاب، بعد از اباالفضل
ماندم و ماند کابوس یک عمر
خوردن آب، بعد از اباالفضل

ماندم و بغض سنگین زینب
تا ابد حلقه زد بر گلویم
ماندم و دیدم افتاد بر خاک
قاسم آن یادگار عمویم

گفتم ای کاش کابوس باشد
گفتم این صحنه شاید خیالی‌ست
یادم از طفل شش‌ماهه آمد
یادم آمد که گهواره خالی‌ست

پیش چشمم تو را سر بریدند
دست‌هایم ولی بی رمق بود
بر زبانم در آن لحظه جاری
قل اعوذ برب الفلق بود

#افشین_علا
#یادواره_دوازدهمین_شب_شعر_عاشورا

هوای گریه...

بهار آسمان چارمینی
غریب امّا، امامت را نگینی
همه از کربلا تا شام گفتند:
امام عشق، زین العابدینی


همیشه چشم گریانی‌ست با تو
مگر یاد شهیدانی‌ست با تو
هوای گریه دارم مثل این است:
غم شام غریبانی‌ست با تو
 

نگاهت ابر گریانی‌ست در شام
عجب آیینه بارانی‌ست در شام
خبر در شهر پیچیده‌ست آری:
حضورت مثل توفانی‌ست در شام


چه رازی داشت آخر سجده‌هایت
چه کردی در «صحیفه» با دعایت
که می‌آید خیالم هر شب و روز
به پابوس شهید کربلایت
 

چه می‌شد خاک دامان تو باشم
شبی مهمان چشمان تو باشم
بیا مولای من! امشب دعا کن
که من هم از شهیدان تو باشم

#عبدالحسین_رحمتی
#یادواره_دوازدهمین_شب_شعر_عاشورا

لالۀ تبدار

چون که در قبله‌گه راز، شب تار آیی
شمع خلوتگه محراب به پندار آیی

می‌برد نور سحر، قدر شبانگاه چراغ
قرص ماه از نظر افتد چو شب تار آیی

باغ، از گرمی خورشید رخت می‌سوزد
اگر ای لالۀ تبدار به گلزار آیی

بندۀ عشق تو در هر دو جهان آزاد است
کی توان دید که در بند گرفتار آیی

همه از حجرۀ دل اشک به چشمان آرند
گر شوی مشتری غم، سر بازار آیی

تربت کوی حسین است، دوای همه درد
از شفاخانه سبب چیست که بیمار آیی

شد خرابه خجل از ارزش گنجینۀ خویش
چون تو را دید که با چشم  گهربار آیی

سایۀ لطف تو گسترده به اطراف جهان
مصلحت چیست که در سایۀ دیوار آیی

نیست پیوسته، «حسان» طبع تو خلاّق سخن
مگر از جلوۀ دلدار به گفتار آیی

#حبیب_چایچیان
#ای_اشک‌ها_بریزید

شمع راه قافله

در کربلا شد آنچه شد و کس گمان نداشت
هرگز فلک به یاد، چنین داستان نداشت

در کربلا هر آنچه بلا بود، عرضه شد
تیری دگر قضا و قدر در کمان نداشت

از این شراره خرمن عمر ستاره سوخت
بود آسمان به جای ولی کهکشان نداشت

بعد از عروج حجت رحمان به عرش نی
دیگر زمین سکون و قرار آسمان نداشت

زین‌العباد باز به گیتی قرار داد
ورنه سکون، عوالم کون و مکان نداشت

او شمع راه قافله در شام تار بود
حاجت به نور ماه، دگر کاروان نداشت

او قطره‌قطره آب شد و سوخت همچو شمع
با آنکه در بساط خود آب روان نداشت

کارش رسیده بود به جایی ز تاب درد
کز بهر آن که سر دهد افغان، توان نداشت

با کوله‌بار درد در آن دشت پر لهیب
جز دود آه بر سر خود سایبان نداشت

گفتند: ماه بود و درخشید و جلوه کرد
دیدم که مه به گردن خود ریسمان نداشت

گفتند: سرو بود و خرامید و ناز کرد
دیدم که سرو، طاقت بند گران نداشت

در انقلاب سرخ حسینی کسی چو او
نقش حماسه‌ساز «ولی» را بیان نداشت

در گیر و دار معرکۀ کفر و شرک نیز
دوران چو او سوار حقیقت‌نشان نداشت

او را سلاح منطق و نطق و خطابه بود
گیرم که تیغ و نیزه و برگُستوان* نداشت

حق را زیان ز جانب باطل نمی‌رسد
بیمی گل همیشه بهار از خزان نداشت

تنها نه شمع از شرر شعله برفروخت
«پروانه» هم ز شعلۀ آتش امان نداشت

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
* بَرگُستوان: زره

#محمدعلی_مجاهدی
#سیری_در_ملکوت