چه خبر شد که راه بندان است
کوچه کوچه پر از غزلخوان است
همه انگشت‌ها به دندان است
ماه روی حسن نمایان است
سبز مثل بهار می‌آید
با فقیران نشسته روی حصیر
برکت می‌دهد به نان و پنیر
به نگاهش دل یتیم، اسیر
سفره پهن و چه فرق اینکه فقیر
از کدامین دیار می‌آید
مثل آیینه است آیینش
رمضان الکریم مسکینش
شمس از سکه‌های زرینش
سائل خنده‌های شیرینش
به امید انار می‌آید...
دست شسته‌ست از زمانه خود
تکیه داده به نخل خانه خود
غرق در شور بی‌کرانه خود
دارد از خلوت شبانه خود
ماه شب‌زنده‌دار می‌آید
هرچه درهم تصدق سر او
فتنه برخاست پای منبر او
زرهش هست یکه سنگر او
تک و تنهاست گرچه، لشکر او
به نظر بی‌شمار می‌آید
صلح یا جنگ، حکم حکم خداست
دور تا دور او نفاق و ریاست
در خروش نبرد، مرد کجاست؟
لشکرش هاله سیاهی‌هاست
از میان غبار می‌آید
خون‌جگر از کلام بعضی‌ها
ناامید از مرام بعضی‌ها
زهر خورد از طعام بعضی‌ها
زخم خورد از سلام بعضی‌ها
همچنان بردبار می‌آید
زخم اگر بشکفد به جامه صلح
یا که خونین شود عمامه صلح
مصلحت هست در ادامه صلح
دارد از پای عهدنامه صلح
با شکوه و وقار می‌آید
سینه‌اش رازدار سر مگوست
دین دنیاپرست بند به موست
دوست لفظی شبیه لفظ عدوست
از قعودی که صبر ریشه اوست
چه قیامی به بار می‌آید
حرف حق مرده، حرف نان مانده
در گلو باز استخوان مانده
ولی آن روی داستان مانده
مردی از جنس آسمان مانده
که سرانجام کار می‌آید
#عباس_همتی
شعر هیأت
ناب‌ترین اشعار آیینی
هم صحبت نانجیب بودن سخت است
در شهر پر از فریب بودن سخت است
آن روز به گوش کوچه می‌گفت حسن
در خانۀ خود غریب بودن سخت است
#مژگان_محمدی
ای آنکه غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد
با زهر، دلت دشت شقایق گردید
با تیر، جنازۀ تو گلباران شد
#محمدجواد_غفورزاده
با ذکر یا کریم همه یاکریم‌ها
خواندند با تو یا علی و یا عظیم‌ها
تا بوده‌ام همیشه فقیر تو بوده‌ام
باشد حکایت من و تو از قدیم‌ها
باید تمام مردم دنیا گدا شوند
وقتی تویی کریم‌ترین کریم‌ها
هم سرخوشند از کلماتت فقیه‌ها
هم جرعه‌نوش بادهٔ فضلت حکیم‌ها
ای حاء و سین و نون شما ریشهٔ حسین
ای مقصد خدا ز الف لام میم‌ها
هم زنده‌اند از دم گرمت مسیح‌ها
هم در تکلمند به لطفت کلیم‌ها
تو با حسین نور نگاه پیمبرید
کوری چشم‌های حسود عقیم‌ها
حتی نوادگان حسن هم حسینی‌اند
کرب‌و‌بلاست مرقد عبدالعظیم‌ها
ما عاشقان قاسم و عبداللَه توایم
بر ما نگاه کن پدر این یتیم‌ها
من در بقیع حاجت خود را گرفته‌ام
آن گوشه کز نگاه تو دارد شمیم‌ها
#حسین_خدایار
این خانواده آینه‌های خدایی‌اند
در انتهای جادۀ بی‌انتهایی‌اند
خیل ملک مقابلشان سجده می‌کنند
این‌ها خدا نی‌اند و لیکن خدایی‌اند
هر کس که می‌رسد سر اطعام می‌برند
فرقی نمی‌کند که فقیران کجایی‌اند
یک «السلام» و یک «و علیک السلام» سبز
این‌ها همان مقدمۀ آشنایی‌اند
صدها هزار مثل سلیمان در این حرم
مشغول لحظه‌های شریف گدایی‌اند
سوگند می‌خوریم که پروانه زاده‌ایم
همسایۀ قدیمی این خانواده‌ایم
تو آسمان جودی و ما یا کریم تو
پرواز می‌کند دل ما تا حریم تو
احساس می‌کنم به تو نزدیک می‌شوم
وقتی که می‌وزد سر راهم نسیم تو
وقت کرامت است که از راه آمده‌ست
آن آشنای کوچه‌نشین قدیم تو
قرآن بی‌بدیل، حروف مقطّعه!
کی می‌رسم به فهم الف لام میم تو
سوگند می‌دهیم خدا را در این سحر
بر پینه‌های رحمت دست کریم تو
ما را همیشه سائل دست شما کند
ما را به زیر پای شما خاک پا کند...
ای در هوای پاک نگاهت سلام‌ها
نامت نداشت سابقه‌ای بین نام‌ها
ای سبزی بهار خدا سیر می‌شوند
از عطر سفره‌های حضورت مشام‌ها
در کوچه‌ات کسی به کسی جا نمی‌دهد
مکثی نما به شوق چنین ازدحام‌ها
سائل شدن کنار نگاه تو واجب است
وقتی گدا به چشم تو دارد مقام‌ها
تو سفره‌دار شهر خدا، ما گدای تو
مثل کبوتریم و اسیر هوای تو
آن‌کس که پیش پای شما خم نمی‌شود
در خانۀ فرشته هم آدم نمی‌شود
آقای من بدون توسل به نام تو
حالی برای توبه فراهم نمی‌شود
دست مرا بگیر و به سمت خدا ببر
چیزی که از بزرگی‌تان کم نمی‌شود
آرامش تو باعث طوفان کربلاست
بی‌صلح تو قیام مُحَرم نمی‌شود
تا کربلا رسید صدای سکوت تو
این قیل و قال‌ها به فدای سکوت تو
ای از هزار حاتم طائی کریم‌تر
لطف تو از تمام کریمان قدیم‌تر
می‌آوری به وجد تو پروردگار را
ای از زبان حضرت موسی کلیم‌تر
تو ابتدای نسل طهورای کوثری
هرکس حسودتر به تو باشد عقیم‌تر
در این مسیر رو به خدایی ندیده‌ایم
از رد پای گیوۀ تو مستقیم‌تر
در کربلا به آینه‌ات سنگ می‌زنند
هرکس شبیه‌تر به تو جرمش عظیم‌تر
آقا تو در کلام خلاصه نمی‌شوی
در حضرت و امام خلاصه نمی‌شوی
#علی_اکبر_لطیفیان
#فصل_کرامت
رمضان آمد و دارم خبری بهتر از این
مژده‌ای دیگر و لطف دگری بهتر از این
گر چه باشد سپر آتش دوزخ، صومم
لیک با این همه دارم سپری بهتر از این
شب قدر رمضان، گر چه بسی پر قدر است
دارد این مه، شب قدر و سحری بهتر از این
مولد لؤلؤ پاک مَرَجَ البَحرَین است
نیست در رشتۀ خلقت گهری بهتر از این
مادرش فاطمه و باب گرامیش علی
چه کسی داشته اُمّ و پدری بهتر از این
رست پیغمبر از آن تهمت ابتر بودن
نیست بر شاخۀ طوبی ثمری بهتر از این
اسوۀ خلق زمین، فخر جوانان بهشت
مادر دهر نزاید پسری بهتر از این
گفت خالق فَتبارک به خود از خلقت او
کلک ایجاد ندارد اثری بهتر از این
بگذر آهسته‌تر ای ماه حسن، ای رمضان!
عمر ما را نبود چون گذری بهتر از این
اثر صلح حسن نهضت عاشورا بود
اُمتی را نبود راهبری بهتر از این
زنده گشته‌ست به این صلح موقت اسلام
نیست در حُسن سیاست هنری بهتر از این
لطف کن اذن زیارت که خدا می‌داند
بهر عشاق نباشد سفری بهتر از این
گر چه مشمول عنایات تو بوده است «حسان»
یا حسن! کن به محبان نظری بهتر از این
#حبیب_چایچیان
#فصل_کرامت
خورشید، مستمند تو از ابتدا حسن!
روز نخست نقش جمال تو را کشید
نقاش حُسن با قلم ابتدا حسن
از شرم آفتاب رخت خفت آفتاب
در پشت کوه‌ها و پس ابرها حسن
ترسم از این که عقل، خدا خوانَدَت به جهل
از بس که دیده در تو جمال خدا حسن
از کائنات نغمۀ آمین شود بلند
دست تو تا بلند شود بر دعا حسن
افکنده گل صحیفۀ حسنت چو باغ گل
از بوسه‌های پشت هم مصطفا حسن
روح نبی، روان علی، قلب فاطمه
گیرد به یک اشارۀ چشمت صفا حسن
از صد هزار فیض مسیحا نکوتر است
دردی که با دعای تو گردد دوا حسن
باب تو باب حاجت ارباب حاجت است
ای عالمی به کوی تو حاجت روا حسن
جسم مسیح نه که روان مسیح هم
می‌گیرد از تبسم گرمت شفا، حسن
گویی که از لب تو عسل خورده مصطفی
از بس که داده بوسه دهان تو را حسن
وقتی که جای دست خدا می‌شوی سوار
حیف است پا نهی به سر چشم ما حسن
باید رسول و حیدر و زهرا شوند گوش
تا ذات حق برای تو گوید ثنا حسن
زوار توست جان و رواقت بهشت دل
بالله بوَد مدینۀ تو قلبها حسن
گنجد چگونه عرش به یک گوشۀ بقیع؟
ای گوشه‌ای ز خاک تو عرش عُلا حسن
روزی که نیست روز تو باشد کدام روز؟
جایی که نیست خاک تو باشد کجا؟ حسن
صلح تو کرد روز معاویه را سیاه
صبر تو داد دین خدا را بقا حسن
از بامداد اول خلقت تو بوده‌ای
بنیانگذار نهضت کرب و بلا حسن
آل نبی تمام کریمند و تو شدی
مشهور در کرامت و لطف و عطا حسن
خلقند میهمان و تویی میزبان خلق
ملک وجود آمده مهمان سرا حسن
عمری اگر که بند ز بندم جدا کنند
حاشا که لحظه‌ای ز تو گردم جدا حسن
دشمن چو دید خُلق خوشت را به خنده گفت:
غیر از تو کیست صاحب خلق خدا؟ حسن
سوگند می‌خورم به خدا نیست نا امید
هر کس که آورد به تو روی رجا حسن
گر قاسمت به عرصۀ محشر قدم نهد
بهر نجات خلق کند اکتفا حسن
هر گوشه روز حشر، دراز است سوی تو
دست هزار «میثم» بی‌دست و پا حسن
#غلامرضا_سازگار
#نخل_میثم
به روی شانۀ خاتم، که چون نقش نگین باشد
نشان نام او باید معزّ المؤمنین باشد
چه بر می‌آید، از آن آذرخشی که جمل را سوخت؟
که صلحش نیز صلحی فتنهسوز و آتشین باشد...
گذشت از جانماز زیر پایش هم کریمانه
مبادا لحظه‌ای کوتاه زیر دِین دین باشد
دریغ از یار و از سردار و این دنیای غدّار و...
دریغ از روزگاری که ولی، تنهاترین باشد
چنان میراثدار لایقی از غربت مولاست
که باید چندسالی، چون علی خانهنشین باشد
نباید حرف را از خانه بیرون برد، اما آه
کدام آیینه آهش را و رازش را، امین باشد؟!
صدا زد زینب خود را و خواند آهسته در گوشش:
که ای خواهر، مرا در خانه دشمن در کمین باشد!
بیاور تشت را، اینک هلاهل هم ز پا افتاد
خیالش هم نمیکرد این دل خون اینچنین باشد...
بخوان از چشمهایم باقی ناگفتههایم را
در آن حاشا اگر حرفی به غیر از حا و سین! باشد
نگین عرش را هم جای من یک بوسه مهمان کن
دمی که زینت دوش نبی روی زمین باشد
#سیدجواد_میرصفی
دیده‌ها پر گهر و سینه پر از غم شده است
آه ای ماه، که داری به رخت گرد ملال!
خون دل خوردن خورشید، مسلّم شده است
آخر ای ماه سفر کرده که سی روزه شدی
رنگ رخسار تو، همرنگ محرّم شده است
عرشیان، منتظر واقعه‌ای جان‌سوزند
چشم قدسی نفسان، چشمهٔ زمزم شده است
شب تودیع پیمبر، شهدا می‌گفتند:
آه از این صبح قیامت، که مجسم شده است
تا که بر چیده شد از روی زمین سایهٔ وحی
آسمان، ابری و آشفته و درهم شده است
مجتبی گلشنی از لاله به لب، کرد وداع
داغ او، داغ دل عالم و آدم شده است
باغ، لبریز شد از زمزمهٔ یاس کبود
لاله، دل تنگ‌تر از حجلهٔ ماتم شده است
میهمانی، که خراسان شد از او باغ بهشت
میزبان غم او عیسی مریم شده است
از همان روز، که زد سکّه به نامش در طوس
شب، پی کشتن خورشید مصمم شده است
تا بسوزد دل ذریهٔ زهرای بتول
زهر در ساغر انگور فراهم شده است
راستی تا بزند بوسه بر ایوان طلا
کمر چرخ به تعظیم شما خم شده است
پایتخت دل صاحب‌نظران است این‌جا
مشهد انگشت‌نمای همه عالم شده است
گر چه بسیار خطا دیده‌ای از ما، اما
سایهٔ مهر تو، کی از سرِ ما کم شده است؟
گر چه من ذرّهٔ ناقابلم ای شمس شموس!
باز پیوند من و عشق تو محکم شده است...
#محمدجواد_غفورزاده
از شهر من تا شهر تو راهی دراز است
اما تو را می‌بیند آن چشمی که باز است
در عکس‌ها دیدم مزارت را و عمری‌ست
شمعی به یادت در دلم در سوز و ساز است
از هر غریب و آشنا پرسیدم از تو
گفتند بیش از هر کسی مهمان‌نواز است
مردی که زانو زد جمل با ضرب تیغش
می‌لرزد آن وقتی که هنگام نماز است
در باد، بیرق‌های خونین محرم
در امتداد پرچمت در اهتزاز است
تنهایی‌ات، تنهایی‌ات، تنهایی‌ات، مرد!
بیش از تمام دردهایت جانگداز است...
#اعظم_سعادتمند
#باران_پس_از_برف