کاروان جاری است در تاریخ
کاروان، کاروان شورآور
کاروان، اشتیاق، سرتاسر
همه در حالت سفر از خود
همه بی‌تاب چون نسیم سحر
همه دل‌باخته چو پروانه
همه بر پای شمع، خاکستر
پدران از تبار ابراهیم
مادران از قبیلهٔ هاجر
عارفانِ قبیلهٔ عرفات
شاعران عشیرهٔ مشعر...
سروهایی به قامت طوبی
چشمه‌هایی به پاکی کوثر
هم‌رکاب حماسه‌های عظیم
در گذر از هزار و یک معبر
در دل و جانِ کاروان اکنون
می‌تپد این نهیب، این باور:
نکند شوکران شود معروف!
نکند نردبان شود منکر!
مرحبا بر سلالهٔ زهرا
هان! «فَصَلِّ لِرَبِّکَ وَانْحَر»
می‌سزد حُسن مَطلعی دیگر
وقت وصف عقیله شد آخر
در نزولش ز منبر ناقه
خطبه‌خوانِ حماسه، آن خواهر
شد عصا، شانهٔ علی‌اکبر
پای عباس، پلهٔ منبر
سرزمین، سرزمین گل‌ها بود
پهنهٔ عشق! وه چه پهناور!
شد پدیدار صحنه‌ای دیگر
کشتی نوح بود و موج خطر
ناگهان در هجوم باد خزان
کنده شد برگه‌هایی از دفتر!
کاش دستان باد می‌شد خشک
کاش می‌شد گلوی گل‌ها تر!
کیست مردی که می‌رود میدان
که ندارد به جز خودش لشکر؟!
ترسم این داغ شعله‌ور گردد
مثل آتش که زیر خاکستر...
آه! از زین، روی زمین افتاد
پارهٔ جان احمد و حیدر
و زنی روی تل برای نبی
صحنه را می‌شود گزارش‌گر
که ببین جای بوسه‌های شما
شده سرشار بوسهٔ خنجر!
می‌بَرَند از تن عزیز تو جان
می‌بُرَند از تن حسین تو سر
آن طرف صحنهٔ شگفتی هست
نه! بسی صحنه هست شرم‌آور
رفته از پای دختران خلخال!
رفته از دست مادران زیور!
کاروان می‌رود به کوفه و شام
کاروان می‌رود به مرز خطر
کاروان می‌رود ولی خالی‌ست
جای عباس و قاسم و اکبر
کاروان جاری است در تاریخ
کاروان باقی است تا محشر...
#جواد_محمدزمانی
#دلواپسی‌های_اویس
