صبوری به پای تو سر می‌گذارد
غمت داغ‌ها بر جگر می‌گذارد
کمی خواستم از غریبی بگویم
نه؛ این بغض سنگین مگر می‌گذارد؟
و حتما شبیه همان مرد شامی
نگاه تو در من اثر می‌گذارد
کریمی که از کودکی می‌شناسم
قدم روی چشمان تر می‌گذارد
دلم باز با یاد غم‌هایت آقا
غریبانه سر روی در می‌گذارد
نمک ریخت یک شهر بر زخم مردی
که دندان به روی جگر می‌گذارد
#حسین_عباس_پور
شعر هیأت
ناب‌ترین اشعار آیینی
وقتی سکوت سبز تو تفسیر می‌شود
چون عطرِ عشق، نام تو تکثیر می‌شود
در انعکاس سادهٔ آن فصل التهاب
تنهایی‌ات هر آینه تفسیر می‌شود
طاقت گدازتر ز تَبِ جنگ روبروست
صلحی، که زیر سایهٔ شمشیر می‌شود
تو مرد جنگ بودی و می‌دانم ای عزیز
سردار بی‌سپاه، زمین گیر می‌شود!
صبر تو، انتظارِ عطش سوزِ کربلاست
صبری که صبح حادثه تعبیر می‌شود
مسموم دست کینه شدی ـ وه ـ چه جانگداز
زینب زداغ آن دلِ خون، پیر می‌شود
تو نور چشم فاطمه بودی برادرم!
یک شهر، در فراقِ تو دلگیر می‌شود
#پروانه_نجاتی
#حماسه_صبر
در عشق چرا به جان و تن فکر کنیم؟
تا اوست چرا به خویشتن فکر کنیم؟
گل کرد حماسهٔ حسینی تا ما
یک لحظه به غربت حسن فکر کنیم
#محمود_سنجری
یک عمر در حوالی غربت مقیم بود
آن سیدی که سفرهٔ دستش کریم بود
خورشید بود و ماه از او نور می‌گرفت
تا بود، آسمان و زمین را رحیم بود
سر می‌کشید خانه به خانه محله را
این کارهای هر سحر این نسیم بود
آتش زبانه می‌کشد از دشت سبز او
چون گلفروش کوچهٔ طور کلیم بود
این چند روزه سایهٔ یثرب بلند شد
چون حال آفتاب مدینه وخیم بود
حقش نبود تیر به تابوت او زدن
این کعبه در عبادت مردم سهیم بود
بی‌سابقه‌ست حادثه اما جدید نیست
این خانواده غربتشان از قدیم بود...
#رضا_جعفری
#سواد_آینه
دردا که سوخت آتش دل، جسم و جان من
برخاست دود غم، دگر از دودمان من
شد آشیانه‌ام قفس تنگ این جهان
جغدی در این قفس شده هم‌آشیان من
کامم که خود ز غصّهٔ ایام تلخ بود
شد تلخ‌تر ز همسر نامهربان من
هرکس به آب رفع عطش می‌کند، ولی
یک جرعه آب، ریخته آتش به جان من...
زهر جفا ز لالهٔ رویم ربوده رنگ
با خطِّ سبز آمده حکم خزان من
بس ناروا شنیده‌ام و صبر کرده‌ام
دردا که سخت بوده بسی امتحان من
آری یتیم می‌شود امروز قاسمم
گرید به نور دیدهٔ من دیدگان من
در کربلا به جای من او را قبول کن
مشکن حسین من، دل این نوجوان من
زهرا کجاست تا که در آغوش گرم او
آسان بر آید از تن مجروح، جان من
تا بر زبان برد مگر از لطف، نام ما
یک عمر «یا حسن» شده ورد زبان من
صد ره مرا ز عشرت فردوس خوشتر است
یک‌بار اگر که یار بگوید «حسان» من
#حبیب_چایچیان
از اشک، نگاه لاله‌گونی دارد
داغ از همه لاله‌ها فزونی دارد
جای گله، خون از دهنش می‌جوشید
یعنی که ز غربت، دل خونی دارد
#سیدمهدی_حسینی
روی تو از نسیم سحر دلنوازتر
گیسوی توست از شب یلدا درازتر
روی تو باز بود و در خانهٔ تو باز
ای چشم‌هایت از همه مهمان‌نوازتر
هرگز یتیم‌های مدینه ندیده‌اند
از ذکر مهربان حسن چاره‌سازتر
صلح تو شد دلیل سرافرازی حسین
ای از تمام اهل جهان سرفرازتر
اما شریک زندگی‌ات دشمن تو بود
مولا کدام داغ از این جانگدازتر؟
از تیرها نگفتم و تابوت زخمی‌ات
طاقت نداشتم بشود روضه باز تر...
#سیده_تکتم_حسینی
نفسی به خون جگر زدم، که لبی به مرثیه وا کنم
به ضریحِ گمشده سر نهم، شبِ خویش وقف دعا کنم
نه ملازمی و نه همدمی، مگر آنکه در شبِ بی‌کسی
چو شهید کوفه به چاه غم، پر و بال گریه رها کنم
به خدا که شمع شکسته‌ای، به بقیع جان من آورید
که به آستانهٔ مجتبی، همه زخم کهنه دوا کنم
غم مجتبی کِشَدم به خون، که غریب خانهٔ خویش بود
و من این ترانهٔ غرق خون، به کدام واژه ادا کنم
من و حضرتِ تو شکسته دل، که اگر عدو زندت به تیر
به فدای پیکر پاک تو، دل خود سپر به بلا کنم
اگر از غم تو نفس زنم، همه اشک و آتش و خون شوم
بکشم به خون همه را چنان، که مدینه کرب‌ولا کنم
تو به خُلق و خِلقت احمدی، تو صبور آل محمدی
غم کربلای دگر شود، چو زبان به زخم تو واکنم
تو جگر دریده و من غمین، من و داغ لحظهٔ آخرین
به چه روی زینب خسته را، به عیادت تو صدا کنم؟
#غلامرضا_کافی
مردی که دلش به وسعت دریا بود
مظلوم‌تر از امام عاشورا بود
آن روز که بر جنازه‌اش تیر زدند
در شهر مدینه کربلا برپا بود
#هاشم_کرونی
هر قدر که می‌خواست گدا، شاه کرم داشت
آن قدر که پیش کرمش، خواسته کم داشت
در خانهٔ او بود که در اوج غریبی
دل‌های غریبان جهان، راه به هم داشت
دلخوش به نفس‌های مسیحایی او بود
شب‌های مدینه که فقط غربت و دم داشت
داغی شده بر سینه غم‌های وسیعش
یک کوچه باریک که بیش از همه غم داشت
راحت شد از اندوه جفاکاری یاران
ای کاش که یاری به وفاداری سَم داشت
ای آینه‌ها آینه‌ها! ذکر بگیرید
ای کاش حرم داشت حرم داشت حرم داشت...
#زهرا_بشری_موحد
#فصل_کرامت